نگار نازنين

گر شبي از در درآيد آن نگار نازنينم

                                              كلبه ي احزان نمايد مقدمش خلد برينم

بر نگيرد گر حجاب از چهره آن دلدار جاني

                                             هر گز آسايش نبيند اين دل زار غمينم

روزگار غم سر آيد آنچنان گردد كه گويي

                                           غم نزد از روز اول داغ حسرت بر جبينم

 بر سرير مسند عشق است حالي تكيه گاهم

                                          مهر جانان ملك جان بنهاده در زير نگينم

 در هواي عشق او پر مي زنم تا عرش اعلي

                                          كي گذارد عشق جانان آشيان اندر زمينم

"فانيا" گر شمع رويش طالب پروانه باشد

                                         من به كوي عشقبازي سوزش آتش گزينم

عارف بالله مرحوم شيخ جواد انصاري همداني(قدس سره)

پيوند آب و آيينه

 

 

دیدم که به عرش شور و شوقی بر پاست

برپا گر این بزم شعف ذات خداست

گفتم به خرد چه اتفاق افتاده؟

گفتا که عروسی علی و زهرا است

بانگ انا المهدی

سر خوش آن عیدی که آن بانی نور

از کنار کعبه بنماید ظهور

قلب ها را مهر هم عهدی زند

از حرم بانگ "انا المهدی" زند

قبلـــــــــه گاهم طاق آن ابروی تو

گریه ات از داغ زهرای علی ست

بانـــگ زیبایت نوای یا علی ست

مهدیم شال عزایت از چه روست؟

ماتـــــــمت از مردم بی آبروست

مــــــــــــــردم عالم فدای روی تو

قبلـــــــــه گاهم طاق  آن ابروی تو

عشــق تو در جان من افتاد و رفت

ســوز عشقی در دلم بنهاد و رفت

مردمان از هیبتت حیــــران شوند

کـــــــاخ های ظالمان ویران شوند

وعده گاه دیدگان منتـــــــــــــــــظر

دیدن رویت ز کعبه ، یک نــــــــظر

مهــــــــــدیم من عاشق روی توام

"ساقی"وخاک سر کــــــــوی توام

می خری یا می بری دل را کدام؟

چهره بنما یا بــــــــگو با ما کلام

مردمان را خواب غفلت برده است

قـــــلب مهدی اینچنین آزرده است

مهـــــــدیا ما را شفاعت می کنی؟

روز محشر از گنه کاران حمایت می کنی؟

دســـــــــــت های مردمان خالی شده

قلـــــبهاشان پر زپوشـــــالی شده

دیگر اکنـــــــــون   با ظهورت مهدیا

درد هـــای منتــــــــظر بنما دوا

شعر از منتظر

مآوای پر سوختگان

"خبری هست که بی روی تو آرامم نیست"

در فراقت شبی ای نور من آسایم نیست

در غم هجر تو من سوختم همچون شمعی

که تو چون شمسی و بی هرم تو غوغایم نیست

من از آن باده شیرین تو گشتم سرمست

به در میکده می آیم و پروایم نیست

همه پر سوختگان گرد تواند مهدی جان

بال پطرس بستان غیر تو مآوایم نیست

تن "ساقی" اگر از عشق تو جان بسپارد

تو بیا ای گل نرگس دگر آسایم نیست

شعر از منتظر

یا فارس الحجاز(عج)ادرکنی

 

 

 

 

صبحی که باز آیی

 

به پايت ريختم اندوه يك دريا زلالي را
بلور اشك ‌ها در كاسه ماه هلالي را

 

چمن آيينه ‌بندان مي‌شود صبحي كه بازآيي
به وقتش فرش راهت مي ‌كنم گل‌هاي قالي را

 

نگاهت شمع آجين قبله جان غزالان است
غمت عين القضاتي مي‌كند عقل غزالي را

 

چه جامي مي‌دهي تنهايي ما را جلال‌الدين!
بخوان و جلوه‌اي بخشاي اين روح جلالي را

 

شهيد يوسفستان توام زلفي پريشان كن
بخشكان با گل لبخندهايت خشكسالي را

 

سحر از ياس شد لبريز دل‌هاي جنوبي‌مان
نسيم نرگست پر كرد ايوان شمالي را

 

افق‌هايي كه خونرنگ‌اند، عصر جمعه مايند
تماشا مي‌كنم با ياد تو هر قاب خالي را

 

كدامين شانه را سر مي‌گذارم وقت جان دادن
كدام آييينه پايانی‌ست اين آشفته حالي را

 

تو ناگاهان مي‌آيي مثل اين ناگاه بي‌فرصت
پذيرا باش از اين دلتنگ، شعري ارتجالي را

شعر از علیرضا قزوه

منتظران(دل نوشته ای تقدیم به آقا)

 

آقا بیـــا که منــتظران در انتظـــارند هنوز

از عشق تو آن شیفتگان در اشتیاقند هنوز

هر شب تا به سحر اشک بریزیم، خموش

چون خفتگان و غافلان، بی خبرانند هنوز

"ساقی" اگر از عشــــــــــــق تو میرد داند

صد عاشق چون او به ظهورت نگرانند هنوز

شعر از منتظر

تا نیاید مهدی

شاید آن روز که سهراب نوشت:

"تا شقایق هست زندگی باید کرد"

خبری از دل پر درد گل یاس نداشت

باید این طور نوشت:

چه شقایق باشد، چه گل پیچک و یاس؛

جای یک گل خالیست

تا نیاید مهدی

زندگی دشوار است...

ویرانه

مهدی جان:

ویرانه نه آنست که جمشید بنا کرد

ویرانه نه انست که فرهاد فرو ریخت

ویرانه دل ماست که هر جمعه به یادت

صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت...